Anegdotka lekka jak… mucha 🙂

O musze było już podczas opowieści o „Jutrzni” wykonywanej w Edynburgu, gdy Bernard Ładysz rozśmieszał kolegów pstrykaniem w muchę siadającą na partyturze.

Dziś ponawiam temat muchy, który w karierze mojego Taty pojawia się od czasu do czasu. A więc, pierwsza mucha nękała Tatę się w „Krainie Uśmiechu” Franza Lehara, wystawianej w Krakowskiej Operetce w latach 50-tych. Tata śpiewa główną rolę, księcia Su Czong, a zgodnie z krakowskim umiłowaniem do Sztuki, na każdym przedstawieniu jest nadkomplet widzów, którzy siedzą na schodach, na podłodze, obsypują wykonawców kwiatami, a co niedziela z każdego okna dobiega w „koncercie życzeń” na specjalne zamówienie słuchaczy, słynna aria „Twoim jest serce me” w wykonaniu uwielbianego śpiewaka Kazimierza. Operetka cieszy się ogromnym powodzeniem, a młody i przystojny Kazimierz rozdaje autografy nawet podczas spacerowania z psem po krakowskich Plantach.

I oto mamy kolejne przedstawienie, Tata za moment ma odśpiewać tę arię, na którą większość widowni czeka. Dyrygent podnosi batutę, pierwsze dźwięki już płyną, i jak to bywa – artysta w skupieniu czeka na swoje wejście.

No i tkwiąc w tym skupieniu, Tata zauważa wielką, kosmatą muchę, bzyczącą niemiłosiernie, która nie wiadomo skąd się wzięła i lata ponad sceną i artystami. Aria się rozpoczyna, Su Czong zaczyna śpiewać „twoooim jest seerce me…, gdziekolwiek chceeesz…tam znajdziesz je…” i w pewnym momencie, jak każdy śpiewak, musi wziąć oddech. Bierze więc głęboki oddech i… dryfująca ponad sceną mucha wpada Tacie prosto do ust. Arię trzeba dokończyć, ale najpierw uporać się z nieproszonym intruzem. Niewiele myśląc, Tata muchę.. połyka. I śpiewa dalej, ale siłą rzeczy powstaje niewielka dziura, którą dyrygent natychmiast zauważa i karci Tatę surowym wzrokiem.

Gdy dyrygent, po przedstawieniu, dowiedział się o przyczynie tej „dziury”, śmiał się do łez, i zapytał natychmiast, jak ta mucha smakowała. „Nie wiem”, odpowiedział Tata, „nie mam pojęcia, od razu ją połknąłem, bo przecież musiałem śpiewać dalej”.

Swoją drogą, Tata był przez moment w strachu, czy ta mucha mu się gdzieś do gardła nie przyklei i czy będzie w stanie arię dokończyć.

Dokończył.

A historię pamięta do dziś.

Na zdjęciu, Kazimierz Pustelak jako Edgar, „Łucja z Lammermoor”, Gaetano Donizetti.