Bukowina Tatrzańska

Bukowina Tatrzańska.

To osobna historia. Można powiedzieć ciągnąca się jak seriale brazylijskie.

Zaczęło się od wyjazdu wakacyjnego do Szczawnicy, do willi Marta. Uzdrowisko prowadził słynny laryngolog, zarządca kompleksu sanatoriów w Szczawnicy, pracujący w „Marcie”, doktor Zbigniew Kołączkowski. Praktykę tę przejął on po swoim ojcu, Józefie, założycielu uzdrowiska w Szczawnicy. W czasie letniego urlopu, mój Tata i Munio Kossowski pojechali razem leczyć struny głosowe. Jedną z form terapii, w którą i ja – jako dziecko chorowite zostałam włączona, były inhalacje. Wchodziliśmy z Tatą do czegoś w rodzaju szczelnej budki telefonicznej, gdzie nas zamykano i puszczano mnóstwo pary. Siadałam na kolanach Taty i naszym zadaniem było wdychanie tej pary przez czas odpowiednio dawkowany od krótszych, do dłuższych posiedzeń. Efekty były w rzeczy samej spektakularne. Tata nie chorował praktycznie do wiosny, ja podobnie.

Po różnych zabiegach, Tata i Munio ochoczo chwytali za wędki i szli wzdłuż Dunajca ze spinningami. My z Marysią Kossowską i Mamą chodziłyśmy do Helenki na ciacho, ewentualnie spacerowałyśmy dochodząc do czeskiej granicy, której nie wolno było wtedy, ku oburzeniu mojej Mamy, przekraczać.

Podczas jednej takiej wędkarskiej eskapady Munia z Tatą, Muniowi zahaczyła się blacha o korzeń w Dunajcu. „Zostaw”, namawiał go Tata, urwij żyłkę i idziemy dalej. „Nie”, odparł Munio, „To Mepsz ż Pewekszu, ża drogi żebym go żerwał”. Jak powiedział, tak zrobił. Wszedł do Dunajca, a że dno kamieniste, pośliznął się i… złamał nogę. „Mepsz” żoształ jednak w Dunajczu, ale gorsza sprawa z nogą. Okazało się, że najbliższy szpital z oddziałem ortopedii jest w Zakopanem. Tata miał samochód, wsadził Munia z Marysią i pojechali.

I właśnie dzięki tej złamanej nodze nasza przygoda z Bukowiną się rozpoczęła. W drodze powrotnej bowiem, Kossowscy poprosili, aby Tata wracał nie przez Nowy Targ, a przez Bukowinę, bo chcą odwiedzić znaną im Gaździnkę Anielę.

I tak poznaliśmy Anielę, gaździnkę, do której jeździliśmy potem z Rodzicami co rok zimą i praktycznie w każdą Wielkanoc, później jeździłam ja, w czasach licealnych – z koleżankami. A jeszcze potem – ja z moimi dziećmi, a gaździnka traktowała nas jak rodzinę i jak przyjeżdżaliśmy, dostawaliśmy zawsze „nasz” pokój z widokiem na całą panoramę Tatr od Bielskich, do Czerwonych Wierchów. Położenie domu gaździnki absolutnie optymalne – na szczycie Olczańskiego Wierchu, przed oknami tylko i aż widok na Tatry. Blisko wyciągi. Stołowanie na miejscu i nigdy przedtem, ani potem nikt nas tak nie karmił. Gaździnka wszystko gotowała i piekła sama. potrafiła w środku zimy podać makaron ze świeżymi jagodami i śmietaną. Szynki i inne wędliny własnej produkcji. Jajka i sery takoż. Ciasto codziennie inne. Nie do opisania. Z czasem Rodzice namówili na wspólne wyjazdy zaprzyjaźnionych operowiczów, i bywały takie momenty, że cały dom gaździnki zajęty był przez naszą wesołą kompanię: my, Bojarowie, Krystyna Szczepańska, Krystyna Kostal, Marysia Mortbitzerowa z Krakowa, a do tego towarzystwo aktorskie z Warszawy i Krakowa. W każdym razie była i czwórka do brydża i większa ilość do pokera. I absolutnie nieważne, ze myć trzeba było się w miednicy ustawionej w pokoju na stojaku. Gazda codzień rano przynosił wiadro (emaliowane) z czystą wodą, a zabierał aluminiowe z brudną. Wychodek był w stodole, tuż obok krowy i konia, drewniana latryna z drzwiami na skobel z wyciętym serduszkiem, a posiedzenie odbywało się na dziurze wyciętej w desce. Zimno jak sto diabłów, bo i zimy były prawdziwe. Ogrzewanie piecami kaflowymi, w których gazda palił wieczorem, ale i wcześnie rano. Zanim nie napalił w piecu, nie dało się wyjść z łóżka Ale to było bez znaczenia. Ważne, że byliśmy w górach, w pięknych okolicznościach przyrody. I w doborowym towarzystwie. Zresztą – w tym czasie, u żadnego górala po prostu NIE BYŁO inaczej.

Słynna była w tym czasie kawiarnia, dziś już nieistniejąca, położona na bukowińskim „klinie” , o wdzięcznej nazwie „Słoneczko”. Tu był nasz codzienny przystanek przedpołudniowy. Dorośli brali karty i zasiadali do partyjki, górale serwowali herbatkę lub grzane wino, a dzieciarnia pod okiem instruktora stawiała pierwsze narciarskie kroki. Wszystko dorośli mogli spokojnie obserwować z okien „Słoneczka”. Ku uciesze jednych i drugich. I właścicieli „Słoneczka”

Ciągi dalsze będą